Ik verzeilde op de eindejaarsparty van C-Trip Yunnan, in een congrescentrum aan de rand van provinciehoofdstad Kunming.
C-Trip is een enorme reisonderneming. Vluchten, treinkaartjes, hotels, tours – wat je ook zoekt, ze handelen erin. Winst over 2018 4,5 miljard US $, aantal werknemers 45.000. Het verhaal gaat dat het nog grotere Nederlandse Booking.com deze gigant over wil nemen. Oranje boven!
De afdeling Yunnan is maar een klein onderdeel van het concern. Maar er waren toch zo’n duizend mensen op het feest.
Ik had weinig te zoeken in dit milieu, waar men kennismaakt met de vraag of je ‘buyer’ of ‘seller’ bent, en waar verkoopcijfers de conversatie bepalen. Voor mij is een ‘markt’ een plek waar etnische minderheden in hun klederdracht samenkomen.
Maar het was interessant om mee te maken – een evenement met speeches, muzak, en een lichtshow in plaats van gewone belichting; met de uitreiking van bonussen en trofeeën aan C-Trippers die het goed gedaan hadden in 2019; met de verwelkoming van het recent verworven Qunar (letterlijk ‘Ga waarheen?’) in de C-Trip familie.
De hoogste baas hield een peptalk waarin de doelen voor 2020 benoemd werden, eenvoudig samen te vatten als: Meer! Hoorde ik in zijn speech de Chinese Droom langs komen, en hoorde ik iemand aan mijn tafel grappen dat die Chinese Droom best vermoeiend was?
De zaal was tijdens de lange uren die het duurde vooral aan het keuvelen, en in de weer met zijn mobiel. Als er weer een verloting kwam veerde men op, er waren reizen en reisjes winnen, je kon twee weken naar Japan of de USA, of je kon op cruise, maar als je pech had kwam je niet verder dan Halong Bay.
Het avondeten werd opgediend. Vlees van eend, varken en koe, maag van onduidelijke afkomst, schijfjes rauwe vis met Japanse saus, een vis die wel in een pan was geweest, wat groente, en bloemencakejes. Alles goed klaargemaakt. Wel alles in afgepaste hoeveelheden, de bediening kwam geen tweede keer langs. Zo was het ook met de drank, twee flessen Chileense wijn per tafel, meer viel nergens te halen. Ik zat goed, aan mijn tafel dronken de meesten liever cola.
Het evenement sleepte zich de avond in. Op het podium meer van hetzelfde, huldigingen, spreekbeurten, personeelsleden die een liedje zongen, een dansje deden. Het werd eentonig. Het werd koud. Al is het warmer dan andere jaren, het blijft winter in Kunming, zonder verwarming.
Een enkeling hield het voor gezien. Maar de meesten wachtten de slotverloting af, er waren high end smartphones te winnen. Ik zat niet in de trekking. Om mee te doen moest je in de lobby een QR-code scannen. Om een smartphone te winnen moest je een smartphone hebben. Ik had er geen. De mijne was recent gecrasht, ik had hem nog niet vervangen. Het leven is niet eerlijk.
Eindelijk, na tienen al, de trekking voor de tweede prijs, een topmodel van Huawei.
En toen voor de hoofdprijs, een iPhone 11. De trekking werd door een computer gedaan. De deelnemers flitsten in razend tempo over een scherm op het podium. De spanning steeg. De winnaar was…. de manager die het hele evenement had gepresenteerd. Verwarring, gelach. Doorgestoken kaart, dacht ik. De trekking werd overgedaan, nu was iemand in de zaal de gelukkige.
Even later was iedereen op weg naar huis.
Het was leuk veel oude vrienden en bekenden te zien. Het was een goede dag.
