The source of the Mekong at the Zaxiqiwa plain, revered by indigenous Tibetan nomads, that I described at my visit last year as one the purest places on earth.
Mekong expedition – July 14
Tag: zaxiqiwa
Mekongexpeditie – 14 juli
De bron van de Mekong in de Zaxiqiwa vlakte, aanbeden door inheemse Tibetaanse nomaden, die ik bij mijn bezoek vorig jaar een van de puurste plekken op aarde noemde.
Mekong expedition – July 9
It’s an uncomfortable ride from Yushu to Zaduo. Bumpy and slow, made so by road works. The accompanying encampments and installations are an eyesore on the grasslands. Two high passes are still beautiful but a tunnel is being dug underneath one of them.
Closer to Zaduo the Mekong, swift and brown-red. Tibetan prayer flags span the river, so do bridges under construction.
I meet up with Luciano. He is nearing the end of his eight month walk along the Mekong. We first met on the internet, then in Savannakhet in southern Laos (on the Mekong indeed), and decided to team up to get to the river’s sources.
We meet up with driver Renqing who drove me to Zaxiqiwa last year. That is the most easily accessible source of the Mekong, revered by indigenuous Tibetan nomads for whom this is a spiritual place.
The idea is he will drop us at Zaxiqiwa again. From there we will walk to the Jifu and Guosongmucha sources, about 160 kilometers there and back. Those are higher up and seen as the Mekong’s real sources by the more rationally and scientifically inclined – Chinese, Japanese, westerners.
But we change plan. Renqing says he can get us closer to the sources with his jeep.
It is the bears. Local people warn attacks have occurred, people have died. They simply rip your tent apart. There is no defence. Bears used to stay clear of people when they still carried guns. But the government doesn’t allow that anymore.
‘Don’t worry about wolves’, they add reassuringly, ‘they don’t do harm to humans’. They are in wild lands, the Mekong’s headwaters.
No doubt the bear threat exists. No doubt too the threat is exaggerated. But I am the worrying type. So we will travel more by jeep. And whenever possible camp near some of the rare nomad encampments where yaks, guard dogs and more people live, and where bears steer clear of.
Mekongexpeditie – 9 juli
Het is een oncomfortabele rit van Yushu naar Zaduo. Het hobbelt en het schiet niet op vanwege wegwerkzaamheden. De bijbehorende kampementen en installaties doen op de fraaie graslanden zeer aan je ogen. Twee passen liggen er nog mooi bij, maar onder de ene wordt een tunnel gegraven.
Dichter bij Zaduo de Mekong, roodbruin en snelstromend. Tibetaanse gebedsvlaggen overspannen de rivier, bruggen in aanbouw ook.
Ik zie Luciano weer. Hij nadert het einde van zijn acht maanden durende wandeling langs de Mekong. We ontmoetten elkaar eerst op het internet, toen in Savannakhet in het zuiden van Laos (inderdaad, aan de Mekong), en besloten samen naar de bronnen van de rivier te gaan.
Ik zie chauffeur Renqing weer die me vorig jaar naar Zaxiqiwa reed. Dat is de meest toegankelijke bron van de Mekong, aanbeden door de inheemse Tibetaanse nomaden voor wie het een spirituele plek is.
Het idee is dat hij ons nu weer naar Zaxiqiwa brengt. Dan lopen we verder naar de Jifu en Guosongmucha bronnen, heen en weer ongeveer 160 kilometer. Die liggen hoger en verder stroomopwaarts en worden beschouwd als de werkelijke bronnen van de Mekong door degenen met een meer rationele en wetenschappelijke kijk op de wereld – Chinezen, Japanners, westerlingen.
Maar we veranderen van plan. Renqing zegt dat hij ons met zijn jeep een stuk verder kan brengen.
Het zijn de beren. Lokale mensen waarschuwen dat er mensen zijn aangevallen en gedood. Ze rijten je tent uiteen, je kunt er niets tegen beginnen. Ze waren schuw zolang de nomaden nog geweren hadden, maar dat mag van de overheid niet meer.
‘Maak je geen zorgen om de wolven’, zeggen ze er geruststellend bij, ‘die doen mensen geen kwaad’. Het is een wilde wereld, waar de Mekong ontspringt.
Ongetwijfeld bestaat de dreiging van beren. Ongetwijfeld ook wordt de dreiging overdreven. Maar ik behoor tot het zich zorgen makende slag. Dus we zullen meer per jeep reizen. En als het kan overnachten bij de weinige ver uit elkaar liggende nomadenkampementen waar jaks en waakhonden en groepjes mensen leven, die door beren worden gemeden.
To the source of the Mekong – Three
There are a few nomad tents at the egde of the Zaxiqiwa plain. They were the first people we’d seen in 80 kilometers, and the last I will see in the next 50.
They have a small motorcycle. I have one day left. I see an opportunity to get to the Mekong source at the foot of Jifu Mountain, at the head of its longest tributary. ‘That’s too far, you can’t get there and back in one day. But you have come a long way so we will help you’.
We depart at daybreak. Kelsang drives, I sit behind him. The trail is sometimes sandy, sometimes stony, sometimes it narrows to just a track, sometimes it disappears, sometimes it runs through water. It’s Paris-Dakar in the cold and wet. We make good progress. ‘I may make it’, I think.
But after Yeyongsongdou, the split between the two last main streams of the Mekong, the terrain becomes impassable unless on foot or by horse. Hummocks on swampy soil. Driving between them is impossible: too swampy, too curvy, too narrow. But driving across from one to the other also doesn’t work, for that the gaps between them are too wide. Kelsang keeps trying, but most of the time I walk and get along just as fast.
Halfway along the Gaodepu valley I give up. Another hour and I will have used up half the day’s light already. Driving back in the dark through this deserted world across this terrain is not an option. A fall, injury, wolves…
Here too there are three nomad tents. Inside I rest and warm up. I wonder how all those mountaineers feel that have to turn back, summit already in sight. How I feel myself I don’t know. Numbed? Maybe I look deeply disappointed – the tent owner says he has a bigger bike and suggests we go on.
Moving again. Indeed his bike is a more suitable off the road machine. Time and again we cross the Mekong’s meandering river bed, five meters wide, then four, then three. Then this bike too can’t continue.
I’m left to my own devices now. I walk.
This is where I got:
To the source of the Mekong – Two
We set out from Zaduo again, it’s three days later. Only driver Renqing comes with us this time. He grew up in the Zaxiqiwa area, and he speaks Chinese though Tibetan is his mother tongue. So no need for a guide or interpreter.
He shows little mercy for his Chinese built pick-up truck. Stretches of rough road, potholes, streams – he just pushes on. Once, when ahead the trail gets very muddy, I manage to convince him to take a detour – but that is an exception.
We get to the spot where we got stuck. I want to check first. But he only stops to shift to four-wheel drive mode. He takes a shallower passage. I am sure I feel my feet getting wet. But it’s imagination. We have crossed.
More tributaries of the Mekong follow. Renqing volunteers the name of each of them. We get to the river’s main stream and drive further upstream.
Then the road turns west and leaves the Mekong. So do we.
Marco and Eric are artists who have asked me to facilitate their trip to the origins of the Yellow River and Mekong. We had long discussions: which sources to go to? Several choices are possible, as previous blog posts show. In the end for the Mekong they decided on Zaxiqiwa – the ‘spiritual’ source of the river revered by local Tibetan people. I can’t argue with their artistic decisions of course. But being the more rational type I am disappointed I will not get to the source of my choice, the ‘scientific’ one at the head of the Mekong’s longest tributary, at the foot of Jifu Mountain.
This is why we leave the Mekong’s main stream.
A low pass. Ahead the Zaxiqiwa plain, maybe 15 kilometers across, ringed by hills, dotted with countless silver blue pools. Its green more fresh than any we have seen in the 1,800 kilometers we drove to get here from Xining.
A pang. I am caught off guard. We stop briefly, but the urge to enter this place is stronger than to take in its view. We descend and move across the plain to the Mekong’s Zaxiqiwa source. The sound of birds, the sound of the wind. Brilliant end-of-afternoon light. It’s a moving place to be and one of the purest on earth. The meaning of ‘spiritual source’ dawns on me.
Naar de oorsprong van de Mekong – Twee
We laten Zaduo weer achter ons, het is drie dagen later. Alleen chauffeur Renqing vergezelt ons deze keer. Hij groeide op in de buurt van Zaxiqiwa, en hoewel Tibetaans zijn moedertaal is spreekt hij ook Chinees. Geen tolk of gids nodig dus.
Hij heeft geen medelijden met zijn Chinese pick-up truck. Onverhard slecht wegdek, kuilen, riviertjes – hij neemt er geen gas voor terug. Een keer, als het wel erg modderig wordt, weet ik hem over te halen een stukje om te rijden – maar dat is een uitzondering.
We komen bij de plek waar we strandden. Ik wil eerst de situatie bekijken. Maar hij stopt alleen even om over te schakelen naar vierwielaandrijving. Hij kiest een minder diepe doorgang. Ik weet zeker dat ik mijn voeten nat voel worden. Maar het is verbeelding. We zijn aan de overkant.
Meer zijrivieren van de Mekong volgen. Renqing noemt telkens de naam. We komen aan de Mekong zelf. We volgen hem stroomopwaarts.
Dan buigt de weg naar het westen en verlaat de Mekong. Wij ook.
Marco en Eric zijn kunstenaars die me hebben gevraagd hun reis naar de oorsprong van de Gele Rivier en de Mekong te organiseren. We voerden lange discussies: naar welke bronnen precies? Zoals eerder blogs hier laten zien zijn er verschillende keuzes mogelijk. Ze besloten wat betreft de Mekong naar de Zaxiqiwa bron te willen, de ‘spirituele’ bron van de rivier die vereerd wordt door de lokale Tibetaanse bevolking. Ik kan natuurlijk niet in hun artistieke overwegingen treden. Maar meestal rationeel ingesteld ben ik teleurgesteld niet naar de bron van mijn keuze te kunnen, de ‘wetenschappelijke’ aan het begin van de langste tak van de Mekong, aan de voet van de berg Jifu.
Daarom verlaten we de hoofdstroom van de Mekong.
Een lage pas. Voor ons de Zaxiqiwa vlakte, misschien 15 kilometer in doorsnee, vol met zilverblauwe poelen, omzoomd door heuvels. Frisser groen dan al het groen dat we zagen in de 1.800 kilometer onderweg hierheen vanuit Xining.
Een steek van binnen. Ik ben verrast en word uit mijn doen gebracht. We stoppen kort, maar de drang deze plek te betreden is groter dan om zijn aanblik in je op te nemen. We dalen af en steken de vlakte door naar de Zaxiqiwa bron van de Mekong. Het geluid van vogels en van wind. Schitterend namiddaglicht. Het is een ontroerende plek en een van de puurste op aarde. Voor het eerst dringt de betekenis van ‘spirituele bron’ tot me door.
Naar de oorsprong van de Mekong – Een
De auto vult zich met de geprevelde Tibetaanse gebeden van de man uit Zaduo. Ik heb hem gevraagd mee te gaan, niemand van ons kent de weg.
De eerste hoge pas ontlokt oehs en aahs om zijn pracht. Maar stoppen doen we niet, gericht als we zijn op ons doel, de Mekong bron bij Zaxiqiwa.
Verder is ieder stil.
De lokale gids stelt tien bergpassen in het vooruitzicht. Ik raak al snel de tel kwijt. Marco niet.
De weg slingert op en neer, links en rechts. Een doolhof in een lege wereld.
Ik maak aantekeningen, kijk op mijn GPS of we wat opschieten.
We naderen een rivier, ik pen in mijn boekje dat het de breedste is tot nu toe. Als ik opkijk staan we er al middenin. Gestrand – voor zover dat in dit geval toepasselijke woordkeus is.
Er staat al snel tien centimeter water in de auto. We kruipen er door de achterdeur uit, misschien in de hoop dat de rivier daar ondieper is dan rechts of links. Of omdat mensen instinctmatig altijd de kortste weg naar de veiligheid zoeken. Het ziet er vast komisch uit.
Phuntsok is op pad gegaan zonder iets wat je zoal nodig zou kunnen hebben: sleepkabel, gereedschap, jerrycan, spa, plastic om bagage droog te houden. Die laatste twee dingen heb ik nog gekocht – maar ik had beter op moeten letten.
Na een tijdje een vrachtauto. De chauffeur heeft een touw, wij hebben een koord om de bagage bij elkaar te binden. Ze winden ze in elkaar – slim bedacht, denk ik. Het trekt de auto op het droge. Maar hij doet het niet meer, is zo’n beetje verdronken. De truck rijdt verder. Wij moeten terug naar Zaduo – op een of andere manier.
We waren halverwege.
Er doemt een tractor op. Een gelukje. Hij is in de buurt vanwege een gras-zaai programma dat bodemerosie tegen moet gaan.
We hebben nu alleen ons bagagekoord om ons te slepen. Het knapt direct.
De tractor verdwijnt, komt veel later terug met een stalen kabel en trekt ons een pas op waar de chauffeur laat weten dat hij niet genoeg brandstof heeft om ons verder nog ergens heen te slepen. Hij vertrekt. Net als even later onze gids uit Zaduo in de enige passerende auto, met één lege stoel.
Het wordt donker, we eten wat, zetten tenten op.