Dit is dl.1 over een reis naar het zuiden van Laos. Ik volgde waar mogelijk een route door het binnenland, zo’n beetje parallel aan de Vietnamese grens. Waar mogelijk: waar wegen begaanbaar waren, en vervoer verkrijgbaar was.
Tot mijn verbazing is er een directe bus van Phonsavan naar Lak Sao. Er is daar niets wat je niet ook in het veel grotere Phonsavan vindt. Waarom zouden mensen er dan heen gaan?
Er blijkt inderdaad niemand heen te gaan. De bus wordt gebruikt door mensen die in de dorpen onderweg in- en uitstappen.
Laotiaanse gewoonte: wie mee wil zet zijn bagage langs de weg als teken voor de chauffeur te stoppen. Wanneer de bus op komt dagen zijn die nieuwe passagiers vaak nergens te bekennen, of ze zijn nog niet klaar met eten, of ze moeten eerst een praatje met de buren afronden. Ze laten onbekommerd twintig mensen in de bus tien minuten wachten. Die laten zich die vertragingen met stoïcijns geduld aanleunen. Ik denk: amusant – al gaat de lol er op den duur af.
Lak Sao betekent ‘Kilometer 20’ en is 30 kilometer van de Vietnamese grens. Ze lieten het maar zo toen de grens in Vietnamese richting opschoof.
In de jaren ’00 kwam ik hier regelmatig als reisleider. Op weg naar Vietnam overnachtten we hier voordat we de grens overstaken.
Dingen veranderen. Restaurant The Only One deed zijn naam eer aan maar is er niet meer. Bij de centrale kruising is een handvol opvolgers. De exotische markt daar is verplaatst naar nieuwe hallen aan de westrand van het stadje en is niet exotisch meer. Er is een heus busstation nu.
Dingen blijven hetzelfde:


Het mooiste beeld van de dag is vervlogen tegen de tijd dat ik mijn camera uit mijn tas heb. Twee kleuters klampen zich vast in de zijspan van een bromfiets die over een zandweg hobbelt, krampachtig en vrolijk tegelijk.
Op het tempelterrein wordt bodhisattva Guanyin geflankeerd door twee tempelwachters, al komt zij in het Theravada boeddhisme van de Laotianen niet voor. Een gebaar naar de Vietnamezen? Guanyin is de geliefde steun en toeverlaat van aanhangers van het Mahayana boeddhisme, de stroming die in Vietnam de overhand heeft. Daar is haar Chinese naam verbasterd tot Quán Âm.

Er gaat een songthaew verder naar het zuiden, een vrachtwagentje dat in Laos dienst doet als openbare bus in achteraf streken en tussen kleinere plaatsen. Song betekent twee en verwijst naar het aantal smalle bankjes dat in de lengterichting in de laadbak staat, al kunnen dat er ook drie zijn. Wat zou je je druk maken om een 2 of een 3. Er zit een afdak op dat half beschermt tegen regen en zon. Ik reis deze reis meestal per songthaew.

Het is een grijze natte dag. Na een paar uur buigen we naar het westen, uit de grauwheid doemen markante karstbergen op. Ik stap over in Thakaek, eindig de dag in Savannakhet.
Je kunt mijn route naar Zuid-Laos volgen op deze kaart, als altijd gemaakt door cartograaf Jaap Vinke.
