De dagelijkse eenvoud is me aangenaam.
Ik doe een mango van de boom op het erf door mijn ontbijtmuesli. Met het opschuiven van het seizoen komen er longans voor in de plaats. Die komen van de boom van het buurperceel die over de schutting hangt. Ik drink er koffie bij. De rest van de dag drink ik water, en bij het avondeten water met prik dat hier soda heet. Ik douche met koud water, van een warme douche ga je meteen weer zweten. De airconditioning gebruik ik niet, die zondert je af van de wereld om je heen.
Ik lees het nieuws, ’s ochtends. En ik was wat kleren. Er staat een wasmachine achter in de bijkeuken. Maar ik doe de was op de hand, zoals alle reizigers, altijd en overal. ’s Middags geef ik meestal les, Engels of Chinees. Op vrije dagen loop ik graag door de hete stille straten. Anders ga ik tegen het avondeten de stad in. Dan is het koeler, en druk met mensen die van hun werk komen en boodschappen doen.
Overal is iets. Het warme vochtige weer, en het zweet van de minste inspanning leidt tot huidirritaties. De muggen zijn klein en snel en niet te vangen en bijten dat het twee dagen jeukt. Er is een lokale oplossing, natuurlijk. Lokale mensen hebben altijd lokale oplossingen voor lokale problemen. Gedroogde sinaasappelschillen die je niet verbrandt, maar rookt als wierook of een sigaret, die houden de muggen op afstand. Maar het duurt nog een maand voor het sinaasappelseizoen begint.
Mijn échte ergernis: stinkende uitlaatgassen. Een filter hier of daar zou al aardig helpen. En dan – zou snelle omschakeling naar elektrisch rijden niet voor de hand liggen? Laos ligt vol met stuwdammen die grote hoeveelheden hydro-elektriciteit opwekken. Waarom afhankelijk blijven van geïmporteerde dure diesel en benzine? Het is maar de vraag of de recente brandstoftekorten de laatste zullen zijn.
Maar ik hoor er niemand over. Elektrische brommers zijn schaars, en in heel Luang Prabang zie ik maar één elektrisch Chinees autootje, merk Wuling.
In mijn kamer is het internet gebrekkig. Ik moet het erf oversteken voor een bruikbare wifi-verbinding. Voor velen vast een ergernis, voor mij een zegen. Ik verdoe weinig tijd online.
De avonden biologeren me. Door de open terrasdeuren komt zoele lucht naar binnen. Insectengeluiden, een blaffende hond in de verte. Rust.