We kwamen deze jongen tegen tussen Dege en Manigango. Een maand eerder was hij van huis vertrokken met zijn oom en tante, monnik en non, en hun tocht naar Lhasa en terug zou er nog elf duren. Hij zou het hele stuk te voet afleggen, en iedere stap zou hij zich ter aarde werpen zoals gedreven pelgrims doen.
Verbazingwekkend als het is, zijn oom zei dat hij het initiatief tot deze bedevaart helemaal zelf had genomen.
Hij zag er gelukkig uit in zijn eigen slow motion roadmovie.
Onze ontmoeting was kort, twintig minuten. Toen trokken we verder in ons tempo, en hij in het zijne.
‘Moet ie niet naar school?’, had ik gevraagd. Maar zijn oom gaf hem iedere middag les. Ik bleef me nog allerlei andere dingen afvragen. Mist hij zijn familie, hebben ze een mobiel bij zich, onderhouden ze eigenlijk wel contact? Twijfelen ze nooit of ze genoeg steun van lokale mensen zullen krijgen – onderdak, eten, aalmoezen? En de ijskoude winter?
Vragen die alleen een niet-pelgrim kan stellen, neem ik aan.