Trein nr. 211 vertrekt midden op de dag vanaf Bangkoks centrale station Hua Lamphong. Gunstig tijdstip – ik zoek op mijn gemak mijn weg door de verkeersinfarcten van de stad, drink op mijn gemak koffie op het balkon in de stationshal. Een stationshal zoals het hoort, met een boog als overkapping.
Het is er vol. Maar er hangt Thaise kalmte. Geen luidruchtige of rennende mensen. Geroezemoes. Af en toe een omroepbericht over een vertrekkende, arriverende of vertraagde trein.
Typerend Thais tafereel: monniken in fel oranje in hun afgeperkte wachtruimte. Verderop een groep etnisch Maleise passagiers, de vrouwen met hoofddoek, in afwachting van een trein naar de islamitische provincies in het diepe Zuiden.
Er is een loket voor same day tickets. Geen rij. Geen paspoort nodig. Anderhalve dollar voor de 200 kilometer. Er is alleen een derde klas.
Vertrek. Langzaam gekletter van stalen wielen, stalen rails, stalen wagonkoppelingen. Povere behuizing vlak naast het spoor, afdaken van golfplaat en plastic die je uit de trein bijna aan kunt raken. Spoorbuurten zijn wereldwijd achterbuurten. Maar hier is het een achterbuurt met het wit, rood en paars van bougainville.
We doen een uur over de 25 kilometer naar het oude Don Mueang vliegveld, nog steeds in de bebouwde kom. Dan maken we wat vaart.
De conducteur kondigt zijn komst aan met het geklik van zijn kniptang. Hij verschuift zijn bril om mijn kaartje te kunnen lezen. ‘Nakhon Sawan’, zegt hij en kijkt op. Hij herkent mij, ik herken hem – van een eerdere rit.
De ooievaars zijn er vroeg deze keer, al voor Ayutthaya, oude hoofdstad met tempelruïnes waar de toeristen uitstappen. De rijstvelden liggen er in verschillende stadia bij, van nog maar net gezaaid tot bijna rijp, felgroen – frisgroen – geel-groen – geel.
Ik val in slaap in de middaghitte, schrik wakker, waai uit in de open deur.
We stoppen vaak, op de charmante oude stationnetjes van de Thaise spoorwegen. Op de perrons een plantsoentje of bloempotten; een spoorbeambte met een rode en groene vlag; borden die de afstand tot het vorige en volgende station aangeven, tot op de meter nauwkeurig. Namen als Phon Thong, Nong Pho, Hua Ngiu – dorpen waar je nooit van hoort.
Schoolkinderen stappen in en wat verder weer uit.
Laat in de middag, het mooiste deel van de dag. Zacht licht. Ik ben klaarwakker. Raak in een on the road roes, door de beweging, de vrijheid, het gevoel onderweg te zijn.
Prachtrit. De dag na een verblijf van twee maanden in China, volstrekt zorgeloos.
Als het donker wordt bereiken we Nakhon Sawan.
[Reisnotitie uit de pre-coronatijd]